Maine Coon

Jest największym przedstawicielem kotów domowych. Jego charakterystyczną cechą są rysie pędzelki na końcach uszu, które dodają mu uroku i pozornej dzikości. Swą nazwę zawdzięcza amerykańskiemu stanowi Maine, skąd pochodzi. "Coon" jest częścią słowa "raccoon" oznaczającego szopa pracza. Maine Coon został uznany za rasę narodową Kanady. Po raz pierwszy pokazano na wystawie w Nowym Jorku w 1860r. Zainteresowanie Maine Coonami rosło szybko i w 1895 r. na wystawie w Nowym Jorku pokazano 175 Maine Coonów.W 1976 utworzono Maine Coon Breeders and Franciers Association (stowarzyszenie hodowców i miłośników Maine Coonów) i uznano rasę w USA. Wtedy też pojawią się wzorzec rasy Maine Coon. Do Europy Maine Coony sprowadziły Conie Condit (hodowla Heidi Ho) i Pat Robinson hodowla Gemütlichkatze). One jako pierwsze pokazały je na wystawie w Niemczech, gdzie Maine Coon wzbudziły podziw i zachwyt hodowców. Dlatego też FIFe uznała oficjalnie Maine Coon za rasę w 1982 r.

 Pochodzenie maine coona  

Na temat pochodzenia rasy maine coon krąży wiele interesujących legend i mitów. Ich niewątpliwego uroku nie przesłania nawet fakt, iż większość opiera się na całkowicie błędnych założeniach.
     Jedna z bardziej popularnych tez mówi, iż maine coon w prostej linii wywodzi się ze skrzyżowania dzikiej kotki z szopem. O prawdziwości takiego twierdzenia rzekomo ma świadczyć puszysty, pręgowany ogon cechujący oba gatunki. Jednak ewentualne spory dotyczące możliwości zaistnienia takiego związku nie powinny mieć miejsca, gdyż zdaniem zoologów krzyżówka kota z szopem jest genetycznie niemożliwa.
     Inna teoria mówi natomiast, że pierwszymi rodzicami maine coona byli żyjąca na wolności przedstawicielka kota domowego i amerykański ryś. Cechą wspólną są w tym przypadku charakterystyczne pędzelki na czubkach uszu. Pomimo faktu, iż połączenie kota i rysia jest dość prawdopodobne, pozostaje jeszcze rozszyfrować tajemnicę pochodzenia wspaniałego, puszystego ogona, który jest niewątpliwą ozdobą maine coona. Kolejna  historia odnosi się do Vikingów, którzy mogli zabrać Norweskie Koty Leśne na pokłady swoich statków gdy podróżowali przez Ocean Atlantycki do Nowego świata. Norweskie Koty Leśne wyglądają podobnie do Maine Coonów i te koty mogły się skrzyżować z miejscowymi kotami, dając tym samym początek Maine Coona.
     Typowo romantyczny wydźwięk wydaje się mieć legenda, która bezpośrednio dotyczy okresu Rewolucji Francuskiej. Według tej historii do powstania rasy maine coon znaczący wkład wniosła Maria Antonina. Królowa obawiając się o los własnych angor podczas rewolucyjnej zawieruchy wysłała je na przechowanie do Ameryki. Przywiezione z Francji kocury zainteresowały się podobno miejscowymi kotkami, w rezultacie przyczyniając się do powstania nowej rasy. 

Natura maine coona 

Maine coony charakteryzują się bardzo pogodnym usposobieniem. Są niezwykle przyjaźnie nastawione do człowieka i przywiązują się bardzo do swoich właścicieli - dlatego pod względem charakteru porównywane są do psów. Lubił towarzyszyć człowiekowi w jego zajęciach. Maine Coon to idealne zwierzę domowe. Łagodny, zrównoważony, wesoły. Jest bardzo towarzyski. Koty te bardzo przywiązują się do człowieka, więź ta bywa niezwykle silna. Najchętniej stale przebywałyby w towarzystwie człowieka "pomagając" we wszystkich pracach domowych. Nawiązywanie kontaktów to dla Maine Coona prawdziwa przyjemność. Zawsze chętny do zabaw i psot. Lubi być w centrum zainteresowania, szczególnie wtedy gdy w domu pojawiają się goście. Jest to dla niego wspaniała okazja do popisywania się i robienia tego co na codzień jest zabronione. Maine Coon to wspaniały przyjaciel dzieci. Ze stoickim spokojem zniesie te najbardziej wylewne objawy czułości. Lubi towarzystwo innych kotów. Żyje w przyjaźni z psami. Jest silny i bardzo zwinny. Lubi przesiadywać na najwyższych meblach. Jest świetnym łowcą. Znany jest z wydawania charakterystycznych dźwięków przypominających świergolenie.

Ogólny opis rasy:

 Maine coon jest silnym, wytrzymałym przedstawicielem najstarszej amerykańskiej długowłosej kociej rasy. Należy do grupy dużych kotów domowych, przy czym kotki charakteryzują się drobniejszą budową niż kocury. Na tle innych ras odznacza się długim okresem dojrzewania. Pełny rozwój fizyczny osiągają w wieku 3-4 lat.

Głowa:

Cechuje się średnią długością i szerokością, o nieco kanciastym zarysie z wysoko położonymi kośćmi policzkowymi. U dorosłych kocurów wyraźnie zarysowana żuchwa poszerza twarz. Charakteryzuje się średniej wielkości nosem o nieco wklęsłej krzywiźnie. Broda znajduje się w jednej linii z górną wargą i nosem.

Oczy:

Powinny być duże, szeroko rozstawione w nieco ukośnych oczodołach. Kolor oczu może być odcieniem zieleni, złota lub miedzi, białe koty mogą mieć oczy niebieskie lub różnego koloru. Nie ma powiązania między kolorem oczu a kolorem futra. Pożądana jest przejrzystość koloru oczu.

Uszy:

Duże, obficie owłosione wewnątrz, szerokie u podstawy powinny być wysoko osadzone, oddalone od siebie o około jedną szerokość ucha i mieć zakończenia umiarkowanie szpiczaste. Wskazane jest, aby ich koniuszki zakończone były "pędzelkami".

Tułów:

Umięśniony, od średniej do dużej wielkości z szeroką klatką piersiową i średniej długości szyją, proporcjonalnie długi, prostokątny, oglądany od tyłu ma sprawiać wrażenie nieco kanciastego.

Nogi i stopy:

Nogi powinny być solidne, szeroko rozstawione, średniej długości. Stopy powinny być duże, okrągłe i dobrze owłosione (pięć palców na przednich, cztery palce na tylnych).

Futro:

Krótka długość włosa z przodu ma wzrastać ku tyłowi, osiągając największy rozmiar na brzuchu i portkach. Futro może być jedno lub wielobarwne powinno być miękkie, gładko opadać i przylegał do ciała, charakteryzować się kryzą na szyi wyrastającą od podstawy uszu.